Met de inval van het Duitse leger in de nacht van 9 op 10 mei 1940 en de daarop volgende bezetting veranderde het leven voor de Haagse gezinnen Weijl en Cohen. Beroofd van hun toekomstmogelijkheden door toenemende repressie en uitsluiting besloten enkelen van hen te vluchten naar onbezet gebied. Toen echter deportaties in volle omvang inzetten, moesten ook de achterblijvenden een besluit nemen: gehoor geven aan de bevelen van de bezetter of proberen te ontkomen. Enkelen waanden zich nog enige tijd gevrijwaard, maar werden uiteindelijk toch gedeporteerd, anderen doken onder. Voor sommigen eindigde de vervolging in een vernietigingskamp, anderen wisten ondanks verraad te overleven. Aan de hand van bewaard gebleven correspondentie, dagboeken en documenten en interviews met overlevenden en ooggetuigen wordt de oorlogsgeschiedenis gereconstrueerd van de kinderen en kleinkinderen van de koopman Antonie Cohen (1859-1935). Zij maakten actief deel uit van de grote Joodse gemeenschap in Den Haag. De documenten en getuigenissen die in dit boek zijn samengebracht, laten zien hoe diep vervolging ingreep in levens en families. Ze maken voelbaar wat statistieken of abstracte geschiedenissen vaak niet kunnen overbrengen: de pijn van verlies, de last van schaamte, maar ook de kracht van vriendschap, hoop en verbondenheid. Door de brieven, dagboeken en interviews klinkt steeds weer de stem van gewone mensen in buitengewone omstandigheden: oorlog, bezetting en vervolging.