Tussen het Indische moederland en het Nederlandse vaderland. Dit boek verhaalt over iemand van Indische afkomst, die na de Tweede Wereldoorlog in Indonesië is geboren en in zijn jeugd allerlei typisch Indische ervaringen meemaakte. Pas in 1966 kwam hij met zijn familie in Nederland aan. Daar belandde hij als babyboomer midden in de stormachtige culturele veranderingen die in het Westen gaande waren (jaren zestig, seks, drugs, rock & roll), met alle gevolgen van dien voor zijn Indische aard. Het is ook een boek over het Indisch zijn, het take it easy gevoel, de houding van laat-maar-gaan, laat-maar-waaien, het-kan-niet-zoveel-schelen, die veel Indo’s koesteren en die sommige Indo’s haten. Het boek bestaat uit korte verhalen, in enigszins chronologische volgorde. Eerst is er de periode van de jeugd in het ‘Moederland’ (Indonesië) van 1947 tot 1966, dan die van de aanpassingen in het ‘Vaderland’ (Nederland) van 1966 tot 1979 en ten slotte de tijd in het ‘Tussenland’, waarin hij in het Oosten (India) en het Westen (Europa) was, maar waarin het vooral gaat om het gevoel dat je je als Indo tussen twee culturen, landen of volken kunt voelen, waarbij het niet uitmaakt of je tot de eerste, tweede of derde generatie hoort. Denis Du Trieux (1947) beschrijft de wonderbaarlijke magie van Indië, zijn school- en vlegeljaren, de tijd rond de communistische couppoging, de overtocht, de stormachtige jaren zestig, een brute confrontatie met justitie, de militaire dienst en nog veel meer. Du Trieux schrijft toegankelijk en anekdotisch. Hij heeft een eigen kijk op het Indisch zijn en hij ziet het ‘Tussenland’ vooral ook als een middenpositie vanwaaruit het leven kalm op zijn waarde kan worden bekeken. Als ‘rasechte Tussenlander’ houdt hij ons met een milde glimlach een spiegel voor: doe wat meer Indisch en wat minder gestrest. Bevat enkele Nederlands-Indische recepten en een uitgebreide boekenlijst. In Nederland wonen naar schatting 500.000 Indische Nederlanders: mensen die ooit uit Indië kwamen, die ouders of grootouders hebben die er geboren zijn, of mensen die er recentelijk lange tijd hebben gewoond. De 48e Pasar Malam Besar die begin deze zomer in Den Haag werd gehouden, telde 128.000 bezoekers en al noemt de organisatie het tegenwoordig een ‘Euraziatisch festival’, het is duidelijk dat de kern van de grote belangstelling wordt gevormd door een breed, bijna nostalgisch verlangen om dichter bij Indië en Indonesië te komen.