Collins wil niet naar huis. Sweetwater Peak had achter haar moeten blijven, maar als ze erachter komt dat een projectontwikkelaar de antiekwinkel van haar ouders wil kopen, heeft ze geen keuze – tenminste, dat is wat ze haar familie vertelt. Zij hoeven niet te weten dat ze haar baan kwijt is en geen geld meer heeft. Of dat de geesten die haar altijd trouw zijn geweest, sinds kort stil zijn. Maar dat ze naar huis teruggaat, betekent dat nog niet dat ze bij haar ouders moet intrekken of op de bank van haar tweelingzus moet slapen. Gelukkig voor haar is er een kamer te huur boven een winkel. Alleen… zit die kamer vol met nog meer geesten die haar negeren. En Collins haat het om genegeerd te worden. Brady is helemaal in orde. Echt, er is geen enkele geheime reden waarom hij besloten heeft plotseling naar Sweetwater Peak te verhuizen. Hij had gewoon behoefte aan verandering. Tenminste, dat is wat hij zichzelf en iedereen voorhoudt. Als hij ermee instemt om de ongrijpbare Collins in zijn kamer te laten verblijven, weet hij nog niet dat ze gek is – ze praat constant tegen zichzelf en voert gesprekken met niemand – en dat ze zó mooi is. Maar naarmate ze dichter naar elkaar toe groeien, beginnen de grenzen tussen hen te vervagen, waardoor zij allebei – net als de geesten die hen bij elkaar hebben gebracht – zich afvragen of hun tijdelijke regeling misschien iets permanenters zou kunnen zijn.