Na de Tweede Wereldoorlog kwamen maatschappelijke ontwikkelingen als democratisering, individualisering en ontkerkelijking op gang. Deze hadden een grote impact op het religieuze leven. Toch duurde het tot het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965) voordat er wereldwijd en systematisch aandacht aan werd besteed. Ook voor orden en congregaties hadden deze tendensen grote gevolgen. Het aantal intredes daalde even snel als het aantal religieuzen dat de congregatie verliet. Er moest nagedacht worden over een nieuwe kloosterlijke leefstijl en er ontstond behoefte aan een spirituele herbronning. In deze bundel wordt daarop gereflecteerd aan de hand van diverse casussen in de Lage Landen, waarbij de kloosterlingen zich in de jaren na het Concilie bewogen tussen ‘vernieuwing’ en ‘voltooiing’. De bijdragen worden aangevuld met losse fragmenten van (ex-)religieuzen die reflecteren op de toen volop in de belangstelling staande thema’s, zoals liturgische vernieuwing, aandacht voor het persoonlijke, experimentele woonvormen, vernieuwingskapittels en opleiding-nieuwe-stijl. In de bijdragen zijn de nodige overeenkomsten te ontdekken, maar toch had elke orde en congregatie en daarbinnen iedere religieus zijn of haar eigen ontwikkeling en tempo.