In deze bundel neemt Charlotte je mee in een innerlijke reis vol kwetsbaarheid, pijn en hoop. Haar woorden onthullen de stormen die onder de oppervlakte woeden: het eindeloze denken dat pijn doet, de schaamte die onder de huid kruipt en de vermoeidheid van telkens opnieuw vechten. Ze schrijft over maskers die bescherming boden, maar ook verborgen wat echt was, over de rol die ze aannam om anderen te dragen en de stille last van een ontwrichte oorsprong. Toch zijn deze gedichten niet enkel getuigenissen van strijd. Er schijnt telkens weer een sprankel licht doorheen de regels: de kracht van muziek, de vreugde van tafeltennis, de waarde van vriendschap en verbinding. Steeds weer keert er een zachte maar standvastige stem terug die fluistert: “Je bent meer dan je last.” Dit is een bundel over de zoektocht naar identiteit, de moed om jezelf te tonen en de kracht om stap voor stap je eigen pad te blijven lopen. Een getuigenis van vallen en opstaan, maar bovenal van menselijkheid en veerkracht.