‘Achteraf weet ik dat we het over de stilte hadden moeten hebben; hoe die precies verdeeld werd over de leden van dit gezin, over de familie, mensen die we niet eens kennen, die generaties eerder al keuzes maakten. Nooit hebben we het over de macht van de zwijger; praten over stilte is alsof je een zaklamp op een donker hoekje richt om de schaduw aan te wijzen. Aan voormalig gevangenisbewaarder Ela dringt zich, na jaren van vertellen over andermans leven achter tralies, een persoonlijker verhaal op. Over een vader en twee broers, de werkelijke omvang van een familiegeheim en haar neiging de werkelijkheid te vervormen. Het blijkt al snel ondoenlijk om het daarbij niet over daderschap te hebben – en wat mag ze eigenlijk ‘persoonlijk’ noemen? ‘Niet alles is van jou,’ zoals haar oudste broer zegt. ‘Dit gaat mij ook aan.’