Iedere nieuwe stroom van vluchtelingen brengt oud-minister Jan Pronk terug naar de jaren die hij doorbracht in Oost-Afrika en de Hoorn. En telkens dient de vraag zich bij hem aan of hij toen genoeg heeft gedaan voor de vluchtelingen en andere slachtoffers van oorlog in deze regio. In dit boek vertelt hij over wat hij daar decennialang aantrof, over de massale sterftes door droogte maar bovenal etnische zuivering. Gedreven is hij om samen met mensen in de regio het zicht op de toekomst te verbeteren, eerst als politicus op het gebied van de ontwikkelingssamenwerking, later als bemiddelaar en als leider van vredesmissies van de Verenigde Naties. Want er moet een einde komen aan de vele geweldescalaties als gevolg van machtstructuren, kolonisatie, klimaat en armoede. Maar hoe kan het onheil worden gekeerd? Pronk blikt terug en concludeert: wegkijken mag niet. Zelfs marginale resultaten mogen ons niet weerhouden door te zetten, een belofte die hij zelf lang geleden maakte aan een jongen in het vluchtelingenkamp Kakuma in Noord-Kenia.