De Gaza-oorlog van 2023 vormde een dieptepunt in de Palestijnse kwestie en bracht de Palestijnen aan de rand van een nieuwe afgrond. De genocide die Israël ontketende na de massamoord van Hamas liet zien hoe grenzen – geografisch, politiek, internationaalrechtelijk en moreel – steeds opnieuw worden verlegd. Hierdoor is Palestina veranderd in een soort grensgebied: een plek waar regels niet meer lijken te gelden. In dit essay vertrekt Brigitte Herremans vanuit de aanhoudende strijd van het Palestijnse volk tegen verlies: het verlies van grondgebied, waardigheid, rechten en leven. Israëls pogingen om Palestina uit te wissen zijn immers niet nieuw, ze begonnen op grote schaal tijdens de Nakba in 1948. Herremans onderzoekt hoe het verzet tegen het voortdurende onrecht in Palestina gestalte krijgt, zowel door het pleiten voor respect van het internationaal recht als via artistieke expressie. De uitsluiting van Palestijnen uit het internationale rechtssysteem is onlosmakelijk verbonden met de uitwissing van hun kennis en verhalen. In die context vormen het recht en de verbeelding twee vormen van verzet tegen het verlies. Waar het recht een kader biedt om onrecht te onderzoeken en rekenschap te eisen, scheppen de kunsten ruimte om ervaringen van geweld zichtbaar te maken en alternatieve manieren van documentatie en herinnering te ontwikkelen.