‘Heeft u deze ketting?’ hoor ik mezelf vragen, terwijl ik hem aanwijs in het magazine. De stewardess schrikt, kijkt me verstoord aan en rommelt in laatjes. ‘Ogenblikje mevrouw, ik ga even bij mijn collega kijken.’ “Waar ben ik mee bezig?” Denk ik. “Heb ik niet méér dan genoeg blingbling!” Na een eeuwigheid verschijnt de purser met allerlei doosjes. “Jakkes! Nou zit ik er vrijwel aan vast! Wil ik dat of niet? Wat nou, als het ding tegenvalt? Kan ik dan met goed fatsoen zeggen dat ik hem niet neem? Kan ik dat nu nog maken?” ‘Mevrouw,’ zegt de purser vriendelijk, terwijl hij midden op het pad, als een ridder, een knieval voor mij maakt. ‘u wilde een ketting zien. Ik heb er hier een paar. Volgens mij bedoelde u deze.’ ‘Ja, die is het.’ ‘Zal ik hem voor u uitpakken, dan kunt u zien hoe hij staat. Het is wél een aparte ketting, sprékend, vindt u niet? Ik heb geen idee hoe de stenen heten, maar de parels lijken me echt.’ Ik voel dat ik een rood hoofd krijg. Het lijkt of alle buren meegluren.