De goddelijke komedie beschrijft Dantes reis door de hel (Inferno), het vagevuur (Purgatorio) en het paradijs (Paradiso). Daarbij wordt hij eerst begeleid door de Romeinse dichter Vergilius en vervolgens door zijn geliefde Beatrice. Hoewel de visie van de hel, het Inferno, zo levendig beschreven wordt dat moderne lezers er nog van kunnen genieten, zijn de andere delen moeilijker vanwege de geleerdheid en theologische theorie. Purgatorio is mogelijk het meest lyrische en menselijke van de drie. Er treden ook de meeste dichters in op; Paradiso is het meest theologische en bevat de mooiste en meest extatische mystieke passages, waarin Dante naar eigen zeggen dingen probeert te beschrijven die moeilijk over te brengen zijn. De ‘Komedie’ is opgesteld in Dantes lokale dialect. Door er een episch opgebouwd gedicht met een filosofisch doel mee te schrijven bewees hij dat de Italiaanse volkstaal een uitermate geschikt medium was en tot de hoogste soort expressie in staat was. Door Dantes werk werd het Toscaanse dialect meteen ook de standaard voor het Italiaans. Grandgagnages vertaling valt op door zijn helder taalgebruik zonder afbreuk te doen aan de plechtstatige toon van het origineel.