Ambre, bekend onder de bijnaam ‘La Loba’, en door sommigen beschouwd als een oude heks, woont alleen in het bos. Haar doel: de beenderen van haar vermoorde wolf terugvinden, die ze dankzij eeuwenoude geheimen weer tot leven hoopt te wekken… Maar de komst van een jonge onderzoeker op haar berg verstoort het evenwicht in haar dagleven. Haar nachtleven blijft echter zoals altijd door haar herinneringen bepaald. Ambre herinnert zich hoe zij de vorige Loba heeft opgevolgd en zo ontsnapte aan een gebrek aan evenwicht tussen de mens en de natuur. Een onevenwicht dat belichaamd wordt in de persoon van Charles, haar jeugdvriend en een verfoeilijke voorvechter van het ‘modernisme’… Ze herinnert zich ook de grote gebeurtenissen die de definitieve breuk tussen de mens en zijn omgeving teweegbrachten, in naam van de ‘vooruitgang’. En in al die herinneringen komt steeds de wolf terug, als het symbool van deze gevreesde en ontkende dierlijke kant van de mens… Altijd weer mooier, altijd meer geïnspireerd: het einde van een krachtig humanistisch en ecologisch pleidooi van Servais.