Als er ergens een sluitingstijd is, dan is er sprake van een deur. En tegelijkertijd is die deur een ruimer begrip, een mooie metafoor; vaker gebruikt, maar niet alledaags. Het leven bestaat – het is niet anders – uit zowel het openen van deuren als het sluiten ervan, letterlijk en figuurlijk. En er is altijd een buitenkant en een binnenkant. Steven van Campen heeft in zijn laatste poëziebundel dankbaar gebruik gemaakt van de metafoor van de deur. Daarin is hij mede geïnspireerd door zijn vrouw Gonny die tijdens hun vakanties altijd gespitst was op het fotograferen van bijzondere deuren. Een unieke combinatie.