In 1934, wanneer de ideologieën van het fascisme en communisme door Europa woeden, publiceert Menno ter Braak zijn beroemde essaybundel Politicus zonder Partij. Het is een felle, polemische aanklacht tegen de ‘zwendel met woorden’ en de vlucht naar simpele, dogmatische ‘waarheden’. Ter Braak verdedigt de onafhankelijke intellectueel: de kritische burger die weigert zijn autonomie op te geven en niet opgaat in de massa. Met een nietsontziende blik ontmaskert hij de schijnwaarden, retoriek en rancune die hij zag opkomen in de Nederlandse en Europese samenleving. Politicus zonder Partij is echter geen politiek manifest, maar veeleer een fundamentele zoektocht naar de aard van de menselijke authenticiteit, de gevaren van het massadenken en het weggeven van de eigen geest en de noodzaak van twijfel en scepsis als basis voor een democratie. Politicus zonder partij is een tijdloos werk voor iedereen die het mechanisme achter polarisatie en autoriteit wil begrijpen. Het dwingt de lezer tot zelfonderzoek en herinnert ons eraan dat de strijd tegen onvrijheid begint bij de kritische houding van het individu.