Mijn lichaam ‘deed’ het altijd. Ik was energiek en fit. Voelde me op mijn plek in mijn lijf en leven. Alles bereikt wat ik wilde bereiken en meer. Borstkanker? Dat was iets wat mij niet zou overkomen. En ineens was ik wél degene wiens borst geamputeerd moest worden en werd ik overvallen en verslagen door mijn eigen lichaam. Ik vond mezelf terug in wacht- en onderzoekskamers. In gesprekken met doctoren, verpleegkundigen en voor de lens van medisch fotografen. Ik onderging de horror van de onderzoeken aan mijn lichaam. Voelde de pijn bij het platdrukken van m’n borst en de puncties met als uiteindelijk dieptepunt de aanblik van de keurig opgeruimde linkerhelft van mijn borstkas. Vaak wordt borstkanker gezien als iets waar je tegen moet strijden. Ik heb -na de eerste schrik- geweigerd mezelf te zien als slachtoffer en heb het anders aangepakt. Ik heb geprobeerd de stem van mijn lichaam te verstaan door betekenis te zoeken in het krijgen van borstkanker. Het ging er bij mij gewoon niet in dat ik zomaar borstkanker kreeg. Stel je eens voor dat ziekte betekenis heeft. Dat het krijgen van borstkanker niet meer alleen een loterij is, maar iets waar je -naast alles wat je in de medische molen moet doen- mee kunt werken. Dit boek gaat daarom over verbinding. Over de verbinding aangaan met jezelf, je gedachten, je emoties en je lichaam. Het nodigt je uit betekenis te geven aan watje overkomt en aan wat onoverkomelijk lijkt.