Het gaat in deze droomgedichten over de strijd met de eigen gedachten tijdens het dromen. Het thema van solidariteit en samen doorstaan is de rode draad. Soms klinkt zachtheid door, soms oorlog en verwarring. Ik ben iemand die veel droomt. Altijd al, vanaf mijn vroegste jeugd. Levendig en in kleuren. Ook blijven ze me soms lang bij. Niet altijd prettig. Soms hilarisch. Heel vaak spelen mensen die al lang overleden zijn plotseling weer een rol in mijn nachtelijke leven. Soms ook ben ik op bezoek bij mij totaal onbekende personen. Vaak kom ik op plaatsen en in landen waar ik nog nooit geweest ben, maar ook heel vaak dwaal in rond in mijn geboortestad. Meestal Middeleeuws nostalgisch. Soms ondergronds op zoek naar mijn ouderlijk huis. Waar ik overigens nooit aankom. Nachtmerries noem ik dromen waarin ik angst ervaar. Ik worstel me daaruit, meestal badend in het zweet. Als je zo droomt als ik leid je in feite een leven naast je gewone leven. Geloof maar dat dat spannend is. En soms ook heel vermoeiend. Ik besluit met een Italiaanse tekst: ‘Sogni d’oro!’ (Gouden dromen).