‘De hier gepresenteerde beeldgedichten van Jo Gisekin zijn uniek in hun soort, al sluiten ze thematisch naadloos aan bij Een spiegel op uitkijk (2017) en De luwte van het geheugen (2021). De lezer wordt getrakteerd op genereuze, in zacht marmer gebeitelde taal, die “de zwenk van de zon” evoceert en het diafane of exuberante licht in het werk van Emile Claus en andere Leieschilders weerspiegelt. Opvallend is de lijfelijke inslag van deze poëzie, waaruit “gulzigheid” spreekt én een drang om de geslotenheid van de picturale wereld open te breken.’ — Yvan De Maesschalck ‘De poëzie van Gisekin is als “culturele endorfine”, een neurotransmitter die ons via onze zenuwbanen meevoert in de richting van dezelfde gelukzaligheid die ons overvalt wanneer we de schilderijen van Emile Claus bekijken.’ —Wim Lammertijn, conservator mudel Deinze Jo Gisekin (1942), pseudoniem van Leentje Vandemeulebroecke, debuteerde in 1969 met de bundel Een dode speelgoedvogel en publiceerde sindsdien nog een dozijn dichtbundels, waarvan het Klein schildersboek uit 2022 de meest recente is. Gedichten van haar werden getoonzet door Ernest van der Eyken, Vic Nees, Wilfried Westerlinck en Lucien Posman en opgenomen in een twintigtal bloemlezingen, o.a. van Marnix Gijsen & Karel Jonckheere, Christine D’haen, Jozef Deleu, Lut de Block, Dirk van Bastelaere en Ester Naomi Perquin.